Rio de Janeiro en Venlo kennen opmerkelijke overeenkomsten. Beide steden zijn hoogburchten van het carnaval of zoals wij in het dialect zeggen ‘van de vastelaovend’. Het feest der feesten wordt zowel in Rio als in Venlo uitbundig en intens gevierd. Het enige verschil is het benodigde aantal meters stof voor de vastelaoves-pèkskes. Maar goed, we hebben het over overeenkomsten. Zowel in Rio als in Venlo kun je een voorbijganger op straat de weg naar Copacabana vragen. Hier ter stede word je verwezen naar de Leutherweg. De zaal van de Don Boscoparochie draagt deze zwoele, subtropische naam. Het is een herinnering aan de bekende R.K. Instuif Copacabana die er in de jaren vijftig en zestig zijn thuishonk had. De vereniging van en voor jongvolwassenen organiseerde uiteenlopende activiteiten. De matinees en dansavonden werden het drukst bezocht. Begrijpelijk, het waren dé gelegenheden voor tieners om amoureuze contacten te leggen. In de tweede helft van de jaren zestig organiseerde de instuif beat-avonden, waar muziekgroepen uit Venlo en omgeving optraden. Waarom men ooit bij de zoektocht naar een naam uitgekomen is bij het beroemdste strand van Rio de Janeiro, blijft een raadsel. Als bestuur van het Zomerparkfeest herontdekten we de prachtige accommodatie een dikke tien jaar geleden. Aan Copacabana was nauwelijks iets veranderd, inrichting en sfeer waren nog hetzelfde als een halve eeuw tevoren. We hebben er onvergetelijke feesten gehad met de vrijwilligers en relaties van het Zomerparkfeest.
De geschiedenis van deze bijzondere plek aan de Leutherweg gaat ruim een eeuw terug. De gelovigen in het buitengebied aan de oostkant van Venlo behoorden tot de Sint-Martinusparochie. Als het zonnetje scheen wilde men op zon- en feestdagen best naar de binnenstad lopen en weer terug, maar het misbezoek daalde drastisch bij slecht weer. Reden voor deken Math. Bauduin om in actie te komen. Wanneer de mensen niet naar de kerk komen moet je de kerk naar de mensen brengen, was daarbij zijn uitgangspunt. De geestelijkheid ging op huisbezoek bij gefortuneerde gelovigen en zamelde geld in voor de bouw van een hulpkerk met plaats voor zo’n 250 mensen. Ongetwijfeld zal de gulle gevers een prettig plekje in het hiernamaals in het vooruitzicht gesteld zijn. Op woensdag 15 februari 1911 werd het bedehuis ingezegend. De eerste mis werd opgedragen door pater Paulinus Hase, een minderbroeder. De minderbroeders waren tussen 1612 en 1795 in Venlo al actief. In laatstgenoemde jaar confisqueerde de Franse bezetter hun klooster aan de huidige Lohofstraat. Maar goed, de draad werd weer opgepakt met de ingebruikname van de hulpkerk aan de Leutherweg in 1911. Lourdes was in deze tijd een geliefd bedevaartsoord. Alom in Limburg verrezen kerken en kapellen die toegewijd waren aan Onze Lieve Vrouw van Lourdes, zo ook aan de Leutherweg in Venlo. Het priesterkoor in de kapel was geïnspireerd op de grot waarin Bernadette de verschijningen gehad zou hebben. In Tienray, het zogenaamde Klein Lourdes van Limburg, vinden we nog steeds zo’n typisch kerkinterieur. Een deel van de oorspronkelijke Venlose Lourdeskapel is behouden gebleven en is tegenwoordig een extra zaaltje van gemeenschapshuis Copacabana. Enkele weken na de inzegening van de kerk huurden de minderbroeders voor 240 gulden per jaar een woonhuis aan de Maagdenbergweg 4. Tevoren was hier café Christis gevestigd. Gelovigen uit de buurt en de binnenstad droegen het nieuwe kerkje een warm hart toe. Er is een lange lijst van schenkingen overgeleverd, variërend van een Mariabeeld uit de beeldenfabriek van Linssen en liturgisch vaatwerk, tot een kerkorgeltje en een torenklokje dat gegoten was door de firma Petit en Fritzen in Aarle Rixel. De knecht van retraitehuis Manresa werd koster en overbuurvrouw De Bruijn zorgde in de winter dat de kachel brandde. Maar er waren ook wanklanken. Kinderen uit de buurt hadden de kapel tot speeldomein gekozen, ze speelden er verstoppertje. Noodgedwongen ging het bedehuis op werkdagen op slot. Op zondagen hield een politieagent toezicht dat er geen kattenkwaad werd uitgehaald.